Pont-Aven

Pont-Aven

[pątawạ̃],

szkoła z Pont-Aven,

nazwa nadana grupie malarzy (m.in.: C. Amiet, É. Bernard, Ch. Laval, J. Meyer de Haan, A. Séguin, P. Sérusier), skupionych 1888–1900 wokół P. Gauguina, podczas jego pobytu w Bretanii — w Pont-Aven i Le Pouldu;

twórczość ich, inspirowana przez grafikę jap., sztukę archaiczną i lud., była jednym z przejawów symbolizmu; charakteryzowała ją syntet. forma, nadawanie linii i barwie znaczeń symbol., posługiwanie się płaską plamą barwną obwiedzioną dekoracyjnym konturem; pierwszym wystąpieniem grupy była wystawa 1889 w kawiarni Volpini w Paryżu; ścisły związek ze szkołą z Pont-Aven łączył grupę nabistów; szkoła z Pont-Aven rozpadła się po wyjeździe Gauguina na Tahiti, ale jej tradycje kontynuował E. Bernard; ze szkołą z Pont-Aven wiązała się twórczość W. Ślewińskiego.