Polski Korpus Przesposobienia i Rozmieszczenia
 
Encyklopedia PWN
Polski Korpus Przesposobienia i Rozmieszczenia (PKPiR), ang. Polish Resettlement Corps,
formacja ochotnicza, utworzona VIII–IX 1946 przez władze brytyjskie dla żołnierzy demobilizowanych PSZ na Zachodzie podległych władzom RP na uchodźstwie.
Do PKPiR mogli wstępować żołnierze odbywający służbę w PSZ przed 1 VI 1945; w jego skład weszły (po przeniesieniu na Wyspy Brytyjskie) wszystkie jednostki PSZ, tworząc grupy dywizyjne, brygadowe i oddziałowe; VI 1947 liczył 71 tysięcy, VI 1948 — 32 tysiące, II 1949 — 11 tysięcy osób; łącznie do Korpusu wcielono ok. 114 tysięcy osób; dowódca brytyjski: generał G.J. Thomas, polski inspektor generalny: generał S. Kopański; przeciwko utworzeniu PKPiR protestował Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, który uchwałą 26 IX 1946 pozbawił obywatelstwa polskiego 76 generałów i oficerów, m.in. generałów: W. Andersa, Kopańskiego, A. Chruściela, S. Maczka, T. Malinowskiego i K. Mastnego (twierdził, że służba w PKPiR jest służbą w obcej armii); 1971 rząd PRL uchylił uchwałę; służba w PKPiR trwała 2 lata; żołnierze przygotowywali się do życia cywilnego (uczyli się języka angielskiego i zawodów na kursach, podejmowali pracę, odbywali rekonwalescencję), większość z nich pozostała w Wielkiej Brytanii, ok. 10 tysięcy wróciło do Polski; korpus rozwiązano X 1949.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia