Polska Partia Socjalistyczna-Lewica
 
Encyklopedia PWN
Polska Partia Socjalistyczna-Lewica, PPS-Lewica,
partia polit., utworzona XI 1906 w wyniku rozłamu w PPS, po opuszczeniu IX zjazdu PPS przez grupę działaczy głoszących hasło zbrojnej walki niepodległościowej;
w programie za gł. cel uznawała walkę robotników o obalenie caratu i ustroju kapitalist., zamiast postulatu niepodległości Polski wysunęła żądanie szerokiej autonomii Królestwa Pol., opowiadała się za współpracą pol. i ros. organizacji rewolucyjnych; początkowo PPS-Lewica skupiała większość czł. przedrozłamowej PPS; kryzys ideowy i organizacyjny po upadku rewolucji 1905–07 oraz radykalizacja programu społ. partii spowodowały spadek liczby członków i wpływów w środowiskach robotniczych i inteligenckich; gł. działacze: M. Bielecki, M. Horwitz, M. Koszutska, S. Królikowski, P. Lewison; organy prasowe: „Robotnik”, „Myśl Socjalistyczna”, „Głos Robotniczy”, „Wiedza”, „Kuźnia”; w okresie I wojny świat. głosiła hasła antywojenne, nawiązała ścisłą współpracę z SDKPiL; 1917 poparła przewrót październikowy w Rosji; XII 1918 PPS-Lewica połączyła się z SDKPiL w Komunist. Partię Robotniczą Polski (od 1925 Komunistyczna Partia Polski).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia