Polska Organizacja Wojskowa
 
Encyklopedia PWN
Polska Organizacja Wojskowa (POW),
tajna organizacja wojskowa;
powstała z inicjatywy J. Piłsudskiego X 1914 w Warszawie, z połączenia Polskich Drużyn Strzeleckich i Związku Strzeleckiego, działała w Królestwie Pol., potem również w Galicji, na Ukrainie i w Rosji; jej akcjom patronował 1915–16 Centralny Komitet Narodowy. Początkowo głónym celem POW była działalność wywiadowczo-dywersyjna przeciwko Rosji; 1915–17, po zajęciu Królestwa Polskiego przez państwa centralne, półlegalna; 1915 część członków POW wstąpiła do I Brygady Legionów Polskich; 1917, po kryzysie przysięgowym i aresztowaniu Piłsudskiego VII 1917, działała w konspiracji przeciw okupantom austriackim i niemieckim; POW uczestniczyła w przejmowaniu władzy w Galicji i rozbrajaniu Niemców w Królestwie Polskim; stanowiła siłę zbrojną rządu ludowego w Lublinie; XII 1918 wcielona do WP (na Ukrainie działała do VI 1920); elementy radykalne z POW przeszły wówczas do Milicji Ludowej. Komendantem Głównym był J. Piłsudski, następnie od VII 1917 — E. Rydz-Śmigły; II 1918 została założona w Poznaniu Polska Organizacja Wojskowa zaboru pruskiego, której członkowie wzięli udział w powstaniu wielkopolskim 1918–19; II 1919 powstała Polska Organizacja Wojskowa Górnego Śląska, głównie polska siła zbrojna w powstaniach śląskich 1919–21.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia