Policja Polska Generalnego Gubernatorstwa
 
Encyklopedia PWN
Policja Polska Generalnego Gubernatorstwa (PP),
policja komunalna, powołana XII 1939 w starostwach na podstawie zarządzenia generalnego gubernatora H. Franka z 17 XII 1939.
Podporządkowana niem. policji porządkowej (Ordnungpolizei, Orpo); działała na obszarze GG z wyjątkiem powiatów południowo-wschodnich i dystryktu Galicja (od 1941), w których powołano Ukr. Policję Pomocniczą; istniała również pol. Policja Kryminalna (PK) podporządkowana niem. Kriminalpolizei, Kripo; do PP wcielono część funkcjonariuszy Polaków z przedwojennej Policji Państw.; PP liczyła ok. 12 tys. policjantów (1944), a PK ok. 3 tys.; władze niem. wykorzystywały PP do zadań porządkowych i realizacji polityki okupacyjnej (uczestniczyła m.in. w deportacjach ludności do pracy przymusowej w III Rzeszy, zwalczaniu czarnego rynku, izolowaniu Żydów w gettach); część funkcjonariuszy podjęła działalność konspiracyjną, gł. w Państwowym Korpusie Bezpieczeństwa i kontrwywiadzie ZWZ-AK; po wkroczeniu Armii Czerwonej część funkcjonariuszy internowano w ZSRR, 1945–47 większość policjantów uzyskała pozytywną ocenę komisji rehabilitacyjno-kwalifikacyjnej przy Prezydium Rady Ministrów dla byłych funkcjonariuszy PP i PK, 1948–55 część skazano w procesach polit., po 1956 zrehabilitowano.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia