Polesie, białorus. Palessie, ukr. Polissia,
równina na Białorusi, Ukrainie oraz w Polsce (zachodni skraj), w dorzeczach Bugu i Dniepru z Prypecią;
Polesie
Encyklopedia PWN
pow. ok. 270 tys. km2; wys. 100–250 m (maks. 316 m — na zachód od Owrucza); wody gruntowe zalegające tuż pod powierzchnią tworzą płytkie jeziora i rozległe bagna; liczne rzeki; miejscami wśród bagien nieco wyższe równiny morenowe i lodowcowo-wodne oraz utrwalone wydmy, a na południu — wzniesienia ze skał starszego podłoża (margle kredowe i granity); blisko 1/2 pow. zajmują bagna i związane z nimi kompleksy torfowisk (zwłaszcza niskich) o roślinności obfitującej w relikty glacjalne (wierzba lapońska, brzoza karłowata) oraz bagienne lasy łęgowe i olsy (z olszą czarną); na terenach wyżej wzniesionych występują bory sosnowe i lasy mieszane (w południowej części rośnie w nich różanecznik żółty Rhododendron luteum), łączna lesistość wynosi 30%; parki nar: Poleski (w Polsce), Prypecki (Białoruś) i Szacki (na Ukrainie), które wraz z otoczeniem mają od 2002 status międzynar. rezerwatu biosfery; rezerwaty przyrody, m.in.: Poleski (na Białorusi) i Poleski (na Ukrainie); prowadzi się na dużą skalę prace melioracyjne; złoża ropy naftowej, węgla brunatnego, torfu; gł. m.: Brześć, Pińsk, Mozyrz, Homel.
Historia. We wczesnym średniowieczu zamieszkane przez Dregowiczów; w X w. włączone do Rusi Kijowskiej; w czasie rozdrobnienia dzielnicowego księstwo turowsko-pińskie, 1341 przyłączone przez Giedymina do W. Księstwa Litew.; po 1569 w granicach Rzeczypospolitej, wchodziło w skład woj. brzeskiego litew. (częściowo mińskiego i kijowskiego); po III rozbiorze Polski 1795 w zaborze ros.; 1921–39 zachodnie Polesie (z Brześciem n. Bugiem) w Polsce; od 1939 pod okupacją sowiecką, następnie w składzie Białorus. i częściowo Ukr. SRR.
