Pieniński Park Narodowy
 
Encyklopedia PWN
Pieniński Park Narodowy,
park narodowy utworzony 1954 (tereny chronione od 1932) o powierzchnia 2372 ha, pod ścisłą ochroną 744 ha (2022);
Rok założenia parku: 1954
Powierzchnia (stan na XII 2007): 2 346,2 ha (od 2007)
Powierzchnia ochrony ścisłej (stan na XII 2007): 748,9 ha (od 2009)
Powierzchnia otuliny (stan na XII 2007): 2 682,0 ha (od 2007)
Strona www: www.pieninypn.pl/
obejmuje zbudowaną z kredowych i jurajskich skał część pasma Pienin ze szczytem Trzy Korony (982 m n.p.m.) i przełomem Dunajca; we florze — lasy bukowo-jodłowe, naskalne stanowiska sosny zwyczajnej, jałowca sawiny, endemity — m.in. mniszek pieniński (Taraxacum pieninicum) i pszonak pieniński (Erysinum pieninicum); w faunie — ryś, żbik, liczne gatunki ptaków, np. puchacz, orzeł przedni, nagórnik skalny, bardzo bogata fauna bezkręgowców; szczątki kopalne z pliocenu i plejstocenu.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Pieniński Park Narodowy fot. A. Szymański/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia