Piano Renzo
 
Encyklopedia PWN
Piano Renzo, ur. 14 IX 1937, Genua,
architekt włoski; jeden z najwybitniejszych architektów końca XX i początku XXI w..
Kalendarium
Urodził się 14 IX 1937 w Genui w rodzinie o tradycjach budowlanych.
W 1964 ukończył studia architektoniczne na politechnice w Mediolanie; jeszcze jako student pracował w biurze Franco Albiniego. W latach 1965–70 współpracował z Louisem I. Kahnem w Filadelfii i Zygmuntem S. Makowskim w Londynie. W 1971 współzałożył agencję „Piano & Rogers”, a 1977 — „l’Atelier Piano & Rice” wspólnie z inżynierem Peterem Ricem, z którym współpracował do 1992. Jego pracownia architektoniczne ma biura w Paryżu i Genui.
Architektura — zwierciadło życia
W swej twórczości Piano stara się łączyć nowe technologie (np. wprowadza standardowe moduły) z uwarunkowaniami naturalnymi i lokalną tradycją architektoniczną. Jego realizacje cechuje wielkie wyczucie materiału i znakomite scalenie w wspólną całość architektury i inżynierii. Równie dobrze godzi funkcjonalność i przeznaczenie obiektu z fantazją twórcy.
Realizacje
Rozgłos przyniosła mu realizacja Narodowego Centrum Sztuki i Kultury im. Georges’a Pompidou w Paryżu (1971–77, wspólnie z Richardem Rogersem), uznanego za najlepszy przykład architektury high-tech. Znakomicie została tu rozwiązana funkcja muzealna — wnętrze może pomieścić bardzo zróżnicowane typy wystaw (przewidziano np. możliwość demontażu podłóg dla eksponowania czy instalowania eksponatów o nietypowych rozmiarach) oraz działalności kulturalnej czy też handlowej. Metalowa „klatka” opleciona system splątanych rur mieści pomieszczenia przeznaczone na bibliotekę, kino, ośrodek badań nad współczesnym wzornictwem przemysłowym, muzyką i akustyką oraz biura i parking. Budowla bez wyraźnego zaznaczenia głównego wejścia i z kondygnacją parterową o funkcji głównie komunikacyjnej sprawia wrażenie „zakładu przemysłowego kultury”. Wszystkie elementy konstrukcyjne i funkcyjne są widoczne. Odpowiednim grupom urządzeń przyporządkowano kolory, stworzono niejako kod kolorowy: elementy komunikacji pionowej (schody, schody ruchome i windy) pomalowano na czerwono, klimatyzacyjne i grzewcze — na niebiesko, kanalizacyjne — na zielono, instalacji elektrycznej — na żółto, konstrukcyjne — na biało. Budowla pomimo wysokości porównywalnej z otaczającymi ją domami, świadomie ignoruje kontekst tkanki urbanistycznej ukształtowanej w ciągu XVII, XVIII i XIX w. i nie stara się wpasować w otoczenie, jej twórcom zależało na wywołaniu wrażenia znacznego kontrastu.
Inne dzieła Piano ważne w jego twórczości: Medical Center w Waszyngtonie (1970, wspólnie z Rogersem), biurowiec B&B w Como (1973), domy jednorodzinne Cusago w Mediolanie (1974) i mieszkalne w Rigo (1982), Muzeum De Menil Colection w Houston, Teksas (1981–86, z R. Fitzgeraldem), port lotniczy Kansai w Osace (1994), Centrum Kultury Kanaków na Nowej Kaledonii (1998), Centrum Paula Klee w Bernie (1999–2005), kościół Ojca Pio w San Giovanni Rotondo (2003), winnica Rocca di Frassinello (2002–07), wieżowiec London Bridge Tower (The Shard, 2009–12). Piano zajmuje się także budową mostów (most Ushibuka, Kumamoto w Japonii 1997), rewaloryzacją dawnych zespołów mieszkalnych, przemysłowych (fabryki Schlumbergera w Paryżu 1984, fabryka Fiat Lingotto w Turynie z 1919 — od 1984 adaptacja na centrum wielofunkcyjne) i urbanistycznych (m.in. dzielnicy Burano w Wenecji 1980, Potsdamer Platz w Berlinie 1997). W 1998 został laureatem Nagrody Pritzkera.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Paryż, Centrum Pompidou fot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Paryż, Narodowe Centrum Sztuki i Kultury im. Georges’a Pompidou fot. J. Fogler/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia