Otyń,
m. w woj. lubuskim, w pow. nowosolskim, na pograniczu Obniżenia Nowosolskiego i Wału Zielonogórskiego, nad Śląską Ochlą;
Otyń
Encyklopedia PWN
— 1,7 tys. mieszk. (2022). Gród wczesnośredniow. od XII w. własność książąt głogowsko-żagańskich (do 1488); od 1335 pod zwierzchnictwem Czech, dzielił losy polit. Śląska (niem. Wartenberg); prawa miejskie w XVI w.; ośr. sukiennictwa i uprawy winorośli; w XVI–XVII w. znany z jarmarków bydła i koni; 1555–1629 ośr. reformacji; od 1741 w państwie pruskim; w poł. XVIII w. pierwsze manufaktury sukiennicze; w końcu XVIII w. hodowla jedwabników; w XIX w. uruchomiono odkrywkową kopalnię rudy żelaza; na pocz. XX w. rozwój przemysłu fabrycznego; w czasie II wojny światowej 2 obozy pracy przymusowej; od 1945 w granicach Polski, utracił prawa miejskie. W 2016 odzyskał prawa miejskie. Obecnie ośr. usługowy z drobnym przemysłem; leśne rezerwaty przyrody: Bukowa Góra (11 ha) i Bażantarnia (17,2 ha). W pobliskiej wsi Zakęcie wydobycie gazu ziemnego.
