Organizacja Syjonistyczna w Polsce
 
Encyklopedia PWN
Organizacja Syjonistyczna w Polsce, hebr. Histadrut ha-Cijonit we-Polonija,
powstała na ziemiach pol. w okresie zaborów, od 1915 działała jawnie pod okupacją niem. (zalegalizowana 1917 pod nazwą Federacja Syjonistyczna, zrzeszająca ugrupowania syjonistyczne z poszczególnych zaborów);
od 1915 działała jawnie pod okupacją niem. (zalegalizowana 1917 pod nazwą Federacja Syjonistyczna, zrzeszająca ugrupowania syjonistyczne z poszczególnych zaborów); zyskała znaczne wpływy pod koniec wojny, opowiadając się za niepodległością Polski i postulując autonomię nar.-kult. dla Żydów; 1922 inicjatorka Bloku Mniejszości Narodowych; programowo podporządkowana Świat. Organizacji Syjonistycznej; miała szerokie wpływy wśród mniejszości żydowskiej w Polsce (gł. w byłym Królestwie Pol. i Galicji); 1919 uzyskała 5 mandatów poselskich, 1922 — 15 poselskich i 5 senatorskich; dzieliła się na 3 frakcje: Czas Budować (Et Liwnot) — umiarkowana, o najsilniejszych wpływach, Na Straży (Al Hamiszmar) — radykalna, oraz rewizjonistów (nar.-radykalna), po rozłamie (1931) ukonstytuowana 1935 jako Nowa Organizacja Syjonistyczna. Działaczami Organizacji Syjonistycznej w Polsce byli m.in.: J.H. Farbstein, I. Grünbaum, M.A. Hartglas, L. Lewite, L. Reich, H. Rosmarin, E. Sommerstein, A.O. Thon. Pod wpływem organizacji znajdowała się większość prasy syjonistycznej, m.in.: „Hajnt”, „Nasz Przegląd” w Warszawie, „Togblat”, „Chwila” we Lwowie, „Nowy Dziennik” w Krakowie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia