Nowa Fala,
formacja poet., która wyłoniła się z ruchu młodolit. w Polsce na przeł. lat 60. i 70.;
Nowa Fala
Encyklopedia PWN
zw. też pokoleniem 68, gdyż dla jej reprezentantów najważniejszym doświadczeniem pokoleniowym było przeżycie wydarzeń 1968; szczytowy okres jej aktywności przypadł na 1971–76, rozpad spowodowała zwłaszcza utrata dostępu do obiegu oficjalnego; krytyka literatury uchylającej się od przyjmowania odpowiedzialności za rzeczywistość, zajętej własnymi hermetycznymi problemami estetycznymi; program liryki obywatelskiej i moralistycznej, łączącej autentyzm obserwacji społ. z demaskatorską analizą stereotypów języka publicznego i oficjalnej propagandy (zwłaszcza tzw. nowomowy); postulat nawiązania żywego kontaktu z odbiorcą, zarówno poprzez prowokację, rozbijanie przyzwyczajeń myślowych i estetetycznych, jak i nawiązywanie do codziennego doświadczenia, „mówienie wprost”; przedstawiciele: S. Barańczak, J. Kornhauser, R. Krynicki, A. Zagajewski; założenia ideowe zawarte w książce Kornhausera i Zagajewskiego Świat nie przedstawiony (1974) oraz w szkicach krytycznolit. Barańczaka (zwłaszcza Etyka i poetyka, Paryż 1979).
