Nowa Anglia, New England 
,
region hist.-geogr. w północno-wschodniej części USA, między O. Atlantyckim a Appalachami Północnymi;
,
Nowa Anglia
Encyklopedia PWN
zwyczajowo zalicza się do niego 6 stanów: Connecticut, Rhode Island, Massachusetts, Vermont, New Hampshire i Maine, lecz należy do niego także większa część stanu Nowy Jork i północne fragmenty stanów New Jersey i Pensylwania (New England Extended); powierzchnia 290 tys. km2, ok. 40 mln mieszk.; gł. m. — Boston. Zasiedlana od 1620 przez kolonistów ang. (pielgrzymi), którzy pierwszą stałą kolonię zał. w Plymouth (ob. w stanie Massachusetts); społeczeństwo N.A. utrzymało do połowy XIX w. charakter protest. i anglosaski, tracąc go wraz ze zwiększonym napływem w 2. poł. XIX w. imigrantów z Europy, zwłaszcza katolików z Irlandii; 1643–84 kolonie N.A. tworzyły konfederację przeciwko Indianom i osadnikom hol. z Nowych Niderlandów; podstawą gospodarki w XVII–XIX w. były: rybołówstwo, budowa okrętów i handel mor. (gł. z Wielką Brytanią); koloniści dbali o rozwój nauki i kultury: 1636 zał. w Cambridge Harvard University, 1701 Yale University (od 1717 w New Haven); w 2. poł. XVIII w. N.A. (zwłaszcza Boston, jej gł. ośr.) przewodziła walce kolonii bryt. o uniezależnienie się od Wielkiej Brytanii (Sons of Liberty) i była rejonem walk podczas wojny o niepodległość Stanów Zjedn. (1775–83), a jej stany (z wyjątkiem Vermont i Maine) należały do stanów założycielskich USA; po wojnie stanowiła gł. obszar wpływów federalistów, jej mieszkańcy popierali politykę probryt., przeciwni wojnie 1812; w okresie wojny secesyjnej (1861–65) N.A. udzielała Unii wsparcia materialnego i uczestniczyła w walce z Konfederacją Południa nie będąc terenem walk; od XIX w. do 2. poł. XX w. należała do najbardziej uprzemysłowionych i zurbanizowanych regionów USA; nadal odgrywa dużą rolę w życiu kult. kraju.
