Normanowie,
zromanizowani potomkowie Skandynawów osiadłych od X w. w północnej Francji.
Normanowie
Encyklopedia PWN
Od IX w. obszar ten należał do szczególnie często najeżdżanych przez wikingów, w X w. ich obecność nabrała trwałego i osiadłego charakteru; 911 jeden z wodzów wikingów, Rollon, otrzymał od króla francuskiego w lenno obszar nad dolną Sekwaną, co doprowadziło do powstania tam księstwa Normandii; nastąpiła chrystianizacja i (X–XI w.) całkowita romanizacja potomków skandynawskich najeźdźców, w XI w. rycerstwo zostało zorganizowane wg zasad systemu lennego. W 1066 Normanowie pod wodzą Wilhelma I Zdobywcy podbili Anglię; stali się jej elitą feudalną, a następnie rozpoczęli stamtąd podbój Walii (od końca XI w.) i Irlandii (od XII w.). Od X w. rycerze z Normandii wstępowali też na służbę obcych władców, m.in. książąt longobardzkich w południowej Italii; w XI w. na terenach uzyskanych od Longobardów lub zdobytych na nich i na Bizancjum, wodzowie Normanów zaczęli tworzyć samodzielne władztwa; 1061–91 zdobyli też (Roger I) Sycylię na Arabach; 1130 (Roger II) zjednoczyli całą południową Italię i Sycylię, tworząc silne Królestwo Sycylii. Normanowie z południowej Italii i północnej Francji wzięli istotny udział w wyprawach krzyżowych; podczas I krucjaty wódz Normanów z południowej Italii, Boemund I, 1098 założył na Bliskim Wschodzie księstwo Antiochii.
