Neruda Pablo
 
Encyklopedia PWN
Neruda Pablo, właśc. Neftalí Ricardo Reyes Basualto, ur. 12 VII 1904, Parral, zm. 23 IX 1973, Santiago,
poeta chilijski.
Od 1927 w dyplomacji, m.in. w Hiszpanii; senator z ramienia KP Chile; 1949–52 na emigracji; odwiedzał kraje komunist. (m.in. Polskę), którym poświęcił wiele utworów, np. w zbiorze Tam umarła śmierć (wyd. pol. 1953). Przeniknięta humanizmem twórczość Nerudy powstawała początkowo pod wpływem modernizmu (zbiór Crepusculario 1923, erotyki Veinte poemas de amor 1924), w późniejszych zbiorach (m.in. Residencia en la tierra, t. 1–2 1933–35) zaznaczyły się wpływy surrealizmu, kształtował się odrębny styl poet. Nerudy, charakteryzujący się dynamizmem, oryginalną symboliką, plastycznością obrazów, nastrojami niepokoju i katastroficznych lęków. Na skutek doznań w okresie hiszp. wojny domowej Neruda wprowadził do swej twórczości idee rewolucyjne (m.in. zbiór España en el corazón 1937); 1950 opublikował Pieśń powszechną (wyd. pol. 1954) — wielką epopeję walki wyzwoleńczej i społ. ludów Ameryki Łac., a zarazem hymn na cześć piękna jej przyrody; w późniejszych utworach rozmach epicki ustępuje miejsca poezji codzienności (Odas elementales, księgi 1–3 1954–57), niepokój — optymistycznej wierze w życie i miłość (Cien sonetos de amor 1957, Estravagario 1958); ponadto dramat społ.-polit. Sława i śmierć Joachima Muriety (1967, wyst. pol. 1971) i wspomnienia (Wyznaję, że żyłem 1974, wyd. pol. 1976); wybory pol. Poezje (1975), Poezje wybrane (1980); 1971 otrzymał Nagrodę Nobla.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia