Nabonid
 
Encyklopedia PWN
Nabonid, z dynastii chaldejskiej, data ur. nieznana, Harran, zm. 539 p.n.e.,
ostatni władca Babilonii od 556;
objął tron, uzurpując sobie władzę „na rozkaz boga Marduka”; za poprzednich władców wysoki urzędnik państw., wybitny dowódca wojsk.; zainteresowany dziejami swego kraju, odbudował święte miejsca Sumeru i Akadu, a niektóre ze znalezionych inskrypcji umieścił w swego rodzaju muzeum; wraz z matką, Adad-guppi, kapłanką boga Sina, odbudował jego świątynie w swym rodzinnym mieście i w Ur; po klęsce głodu w Babilonii w 7. roku swego panowania przez 10 lat (ok. 550–540) przebywał na dobrowolnym wygnaniu w oazie Tajma (Tema) na Płw. Arabskim (rzeczywiste powody tej emigracji są do dziś przedmiotem sporów; wymienia się przyczyny ekon., polit. i rel.); w tym czasie w Babilonie rządził jego syn, Bel-szar-usur (Baltazar); X 539 obalony i uwięziony przez achemenidzkiego króla Persji Cyrusa II, którego armia bez większego oporu zdobyła Babilon.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia