Mierosławski Ludwik, ur. 17 I 1814, Nemours (dep. Seine-et-Marne), Francja, zm. 22 XI 1878, Paryż,
działacz polityczny, pisarz, historyk wojskowości, dowódca powstańczy, generał;
Mierosławski Ludwik
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
uczestnik powstania listopadowego 1830–31; na emigracji we Francji wstąpił do masonerii; 1834–36 działacz Młodej Polski, następnie Zjednoczenia Emigracji Pol.; od 1843 czołowy działacz TDP (1845–46 w Centralizacji); 1845 wyznaczony na wodza przygotowywanego powstania trójzaborowego, przybył do kraju; aresztowany, sądzony w procesie berlińskim 1847 i skazany na śmierć; III 1848, po uwolnieniu, nacz. wódz oddziałów powstańczych w Wielkopolsce; 1849 wódz rewolucyjnych sił zbrojnych na Sycylii (mianowany generałem), następnie w Badenii; od końca lat 50. głosił program powstańczy i wywierał znaczny wpływ na radykalną młodzież w kraju; X 1861–III 1862 kierował pol. szkołą wojsk. w Genui; w 2. poł. 1862 zwalczał ośr. władzy „czerwonych” KCN i zał. konkurencyjny Kom. Narodowo-Rewolucyjny dążąc do przyspieszenia powstania; II 1863 dyktator powstania styczniowego z ramienia Tymczasowego Rządu Nar.; pobity pod Krzywosądem i Nową Wsią, zbiegł do Paryża; aspirując do stanowiska nacz. wodza w powstaniu, pozostawał w konflikcie z Rządem Nar.; 1865 zał. Towarzystwo Demokratyczne. W licznych pismach polit. i hist. reprezentował kierunek demokr. i rewolucyjny; Kurs sztuki wojskowej. Rozbiór krytyczny kampanii 1831 roku... (t. 1–2 1845).
