Márai Sándor
 
Encyklopedia PWN
Márai
[mạ:roi]
Sándor, właśc. S. Grosschmidt, ur. 11 IV 1900, Kassa (ob. Koszyce), zm. 22 II 1989, San Diego,
węgierski powieściopisarz i eseista;
1919–28 i od 1948 przebywał poza krajem, od 1952 w USA; we wcześniejszych powieściach, m.in. Wyznania patrycjusza (1934, wyd. pol 2002) i Szindbád hazamegy [‘Sindbad wraca do domu’] (1940), zawarł krytykę stylu życia i ideałów mieszczaństwa; w późniejszej twórczości odwoływał się do uniwersalnych znaczeń i wartości kultury eur., zaczerpniętych z mitologii czy tradycji chrześc.; powieści, m.in.: Żar (1942, wyd. pol.2000) Beke Ithákaban [‘pokój w Itace’] (1952), San Gennaro vére [‘krew św. Januarego’] (1963), Harminc ezüstpénz [‘trzydzieści srebrników’] (1983); zbiory esejów m.in. Ég és föld [‘niebo i ziemia’] (1942), Ihlet és nemzedék [‘natchnienie i pokolenie’] (1946), Księga ziół (1943, wyd. pol. 2003); Napló [‘dziennik’] prowadzony od 1945, opublikowany w 5 t. 1985 (t. 6 — pośmiertnie), jest uważany za jedno z najważniejszych dzieł Márai; zmarł śmiercią samobójczą.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia