Manitoba
prow. w środkowej Kanadzie, między granicą z USA na południu a Zat. Hudsona i terytorium Nunavut na północy;
[mänıtọubə] 
,
, Manitoba
Encyklopedia PWN
1,2 mln mieszk. (2008); powierzchnia 650 tys. km2; stol. Winnipeg (skupia ponad 60% ludności M.). Powierzchnia równinno-falista w obrębie tarczy laurentyńskiej, rozczłonkowana dolinami rzek; na północnym wschodzie Niz. Hudsońska; klimat umiarkowany wybitnie kontynent., na południowym — ciepły, w części środkowej i na północy — chłodny; na północnym wschodzie (w nadbrzeżnej strefie Zat. Hudsona) klimat subpolarny; dużą część powierzchni zajmują wody, zwłaszcza jeziora (gł. polodowcowe), największe — Winnipeg; gł. rz.: Red, Nelson, Saskatchewan; na południowym zachodzie prerie i lasy (gł. dębowo-osikowe), na południowym wschodzie lasy liściaste i mieszane, na pozostałym obszarze — borealne ze świerkami, jodłą balsamiczną, sosną Banksa, modrzewiem amer. oraz lasotundra (na północy). Ważny region uprawy pszenicy; ponadto uprawa owsa, jęczmienia, lnu, hodowla bydła i trzody chlewnej; rozwinięte leśnictwo; bogate złoża rud metali nieżel.: miedzi, niklu, cynku, ołowiu, kobaltu i in. (gł. ośr.: Flin Flon i Lynn Lake) oraz ropy naftowej (Virden w południowo-zachodniej części M.); liczne elektrownie wodne; przemysł gł. spoż., metal., środków transportu, chem., rafineryjny, odzieżowy, hutnictwo metali nieżel.; większość przemysłu skupiona w zespole miejskim Winnipeg. W południowej części M. przebiegają 2 transkontynent. linie kol. i autostrada transkanad.; rozwinięta komunikacja lotn., na jeziorach — żegluga; największy port — Churchill, nad Zat. Hudsona, dostępny dla statków morskich.
Historia. Obszar odwiedzany od pocz. XVII w. przez kupców fr. i ang.; od 1670 należał do Kompanii Hudsońskiej; od 1811 kolonizowany; 1869 wykupiony przez Dominium Kanady; 1869–70 objęty powstaniem Metysów (gł. pochodzenia fr.) i Indian pod dow. L. Riela; po stłumieniu powstania 1870 utworzono prow. M.; rozwój po ukończeniu 1885 kolei transkanadyjskiej.
