Makowski Tadeusz, ur. 29 I 1882, Oświęcim, zm. 1 XI 1932, Paryż,
malarz i grafik;
Makowski Tadeusz
Encyklopedia PWN
jeden z najwybitniejszych malarzy pol. XX w.; 1903–08 studiował w ASP w Krakowie (m.in. u J. Stanisławskiego i J. Mehoffera); 1908 wyjechał do Paryża; początkowo uległ wpływom monumentalnych, symbol. dzieł P. de Chavannes (Chrzest w Jordanie — Hornage a Puvis de Chavannes 1909), później — wpływom kubizmu (Portret mężczyzny w białym kapeluszu — Pablo Picasso 1912); na początku I wojny świat. przebywał w Bretanii u W. Ślewińskiego, gdzie malował uproszczone sceny rodzajowe nawiązujące do sztuki lud. (Vita brevis, ars longa 1918); 1923 wspólnie m.in. z M. Gromairem i J. Pascinim zał. w Paryżu międzynar. grupę malarzy; od 1927 tworzył zgeometryzowane obrazy przeważnie o tematyce dziecięcej, w których łączył doświadczenia symbolizmu, kubizmu i sztuki lud.; wyróżnikiem indywidualnego stylu Makowskiego jest transformacja figury ludzkiej w postacie dzieci lub kukiełek o subtelnej ekspresji (Maskarada 1929, Teatr dziecięcy 1931, Szewc — Le Sabotier i Skąpiec, oba 1932); obrazy Makowskiego cechuje zrytmizowanie form, wyszukana kolorystyka, delikatne operowanie światłem i intymny, poet. nastrój, liryczny lub (zwłaszcza w scenach nawiązujących do teatr. maskarady) bliski pogodnej groteski; twórczość Makowskiego, zrodzona z programowej niezależności wobec aktualnych prądów artyst., jest zjawiskiem na gruncie eur. w pełni oryginalnym; Makowski pisał wiersze i opowiadania, szkice o teatrze i malarstwie (1930–32 Uwagi o sztuce); 1912–31 prowadził dziennik (Pamiętniki 1961).
