Macedonia,
prow. rzym.; zał. 148 p.n.e. po stłumieniu powstania Andriskosa;
Macedonia
Encyklopedia PWN
oprócz Macedonii obejmowała południową Ilirię i Epir, od 146 p.n.e. Achaję, od 101 p.n.e. Chersonez Tracki; wymagała potężnej armii; od 2. poł. II w. p.n.e. przez M. wiodła droga wojsk. (via Egnatia) z Dyrrachium do Tessaloniki (ob. Saloniki), w I w. p.n.e. do Bizancjum; miejsce decydujących kampanii (2. poł. I w. p.n.e.) II i III wojny domowej (bitwy pod Farsalos i Filippi); za Dioklecjana pomniejszona o Tesalię, weszła w skład diecezji mezyjskiej (potem odrębna diecezja Macedonia); od 378 pod władzą cesarzy Wschodu; IV–VI w. wielokrotnie najeżdżana przez Gotów, Hunów, Awarów; na pocz. VII w. opanowana przez Słowian.
