Lubomirski Stanisław Herakliusz, książę, pseud. Mirobulius Tassalinus, ur. 4 III 1642, Niepołomice lub Wiśnicz, zm. z 16 na 17 I 1702, Jazdów (obecnie Ujazdów, Warszawa),
syn Jerzego Sebastiana, brat Hieronima Augustyna, pisarz, polityk i mecenas sztuki.
Lubomirski Stanisław Herakliusz
Encyklopedia PWN
Od 1676 marszałek w. kor.; prowadził żywą działalność polit., w literaturze dążył do unowocześnienia form i ukazania nowych możliwości językowo-stylistycznych; liryka erotyczna i rel. (Poezje postu świętego); poematy — parafrazy ksiąg bibl. (Tobiasz wyzwolony, Ecclesiastes); sielanka dram. Ermida (powstała 1664), polemiczna wobec mitu arkadyjskiego; komedie prozą oparte na wł. wzorach (m.in. Don Alvarez); ważnym dziełem Lubomirskiego są Rozmowy Artaksesa i Ewandra (1683), traktat filoz. i estetyczny o nowatorskim kształcie — prototyp powieści dyskursywnej, wyrosły z tradycji dialogu i eseju; pisma filoz. (m.in. De remediis animi humani) w duchu tragedii humanizmu chrześc. i polit. (De vanitate consiliorum); Wybór pism (1953).
