Lubliniec

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Lubliniec,

m. powiatowe w województwie śląskim, na pograniczu Równiny Opolskiej i Progu Woźnickiego, nad Lublinicą i Leśnicą (prawe dopływy Małej Panwi).

Ludność miasta: ogółem — 23,8 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 267,2 os/km² (2019)

Powierzchnia: 89 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 18°41′E, szerokość geograficzna: 50°40′N

Data założenia miasta: ok. 1270

Prawa miejskie: nadanie praw — 1300

Oficjalne strony WWW: www.lubliniec.pl

założony ok. 1270; prawa miejskie 1300; od 1. poł. XIV w. pod zwierzchnictwem Czech, dzielił losy polit. Śląska, do 1532 w posiadaniu Piastów opolskich; od 1742 w państwie pruskim; w XIV–XVI w. miasto o charakterze rzemieślniczo-handl., od 1871 połączenie kol., m.in. z Częstochową; w XIX w. ośr. walki z germanizacją (m.in. wydano tu prace J. Lompy); udział mieszkańców w powstaniach śląskich 1919–21; 1922 L. włączony do Polski; we IX 1939 po wkroczeniu Niemców egzekucja obrońców miasta (m.in. byłych powstańców śląskich i harcerzy); w szpitalu dla nerwowo chorych Niemcy zamordowali 194 dzieci; 1743–1975 i od 1999 siedziba powiatu. Duży ośr. przemysłu włók. oraz elektromaszynowy, chem., materiałów budowlanych, drzewnego i spoż.; duże gospodarstwa ogrodnicze; zakład dla dzieci głuchych, szpital dla nerwowo i psychicznie chorych; węzeł kol. i drogowy. W południowej części L. tereny leśne, stawy — miejsce świątecznego wypoczynku.