Laxness Halldór Kiljan
 
Encyklopedia PWN
Laxness Halldór Kiljan, właśc. H.K. Gudjónsson, ur. 23 IV 1902, wieś k. Reykjavíku, zm. 9 II 1998, Reykjavík,
pisarz islandzki; jeden z najwybitniejszych reprezentantów współcz. literatury skandynawskiej.
Po okresie fascynacji katolicyzmem (autobiogr. powieść Véfarinn mikli frá Kasmir ‘wielki tkacz z Kaszmiru’ 1927) zwrócił się ku ideologii socjalist., zwłaszcza po pobycie w Kanadzie i USA; autor pełnych epickiego rozmachu cyklów powieści, łączących tradycję sag isl. z aktualną problematyką kraju, w których dominuje ton gorzkiej krytyki społ., obrona i współczucie dla uciskanych (Salka Valka, t. 1–2 1931–32, wyd. pol. 1963; Niezależni, t. 1–2 1934–35, wyd. pol. 1956; tetralogia Światłość świata 1937–40, wyd. pol. 1957); ponadto trylogia hist. Dzwon Islandii (1943–46, wyd. pol. 1957), powieść Sprzedana wyspa (1948, wyd. pol. 1955), będącą protestem przeciw założeniu w Islandii amer. bazy wojsk.; zbiory opowiadań (wybór pol. Flecista 1957), esejów, dramaty (wpływy A. Strindberga i B. Brechta); w późniejszej twórczości powrót do mistycyzmu — powieść Duszpasterstwo koło lodowca (1968, wyd. pol. 1978); 1955 otrzymał Nagrodę Nobla.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia