Lamartine Alphonse Marie Louis
 
Encyklopedia PWN
Lamartine
[lamartịn]
Alphonse Marie Louis de Wymowa, ur. 21 X 1790, Mâcon, zm. 28 II 1869, Paryż,
fr. poeta i polityk liberalny;
jeden z twórców fr. romantyzmu; od 1830 czł. Akad. Fr.; 1820–30 był dyplomatą, następnie uprawiał ożywioną działalność polit.; dużą popularność przyniosła mu apologia żyrondystów Histoire des Girondins (t. 1–8 1847), w której wystąpił jako rzecznik liberalizmu; 1848 min. spraw zagr. w Rządzie Tymczasowym, deputowany do Konstytuanty; niechęć do rewolucyjnych dążeń po 1848 spowodowała utratę jego popularności; po zamachu stanu 1851 wycofał się z życia publicznego Pierwszy zbiór liryków Lamartine’a Méditations poétiques (1820, pol. przekład fragmentów Dumania poety 1822) — zapowiedź poezji wyrażającej najgłębsze uczucia twórcy, odznacza się niezwykłą melodyjnością i rytmiką wiersza; do gł. utworów należy zbiór Harmonies poétiques et religieuses (t. 1–2 1830), przesycony atmosferą mistyczno-rel., podobnie jak poematy Jocelyn (1836, wyd. pol. 1891) i La chute d’un ange (1838) — 2 części planowanej epopei na temat losu człowieka; pod koniec życia tworzył gł. prozę autobiogr. i kompilacje hist.; zapiski z podróży Wrażenia, myśli, krajobrazy i wspomnienia z podróży na Wschód... (t. 1–4 1835, częściowe wyd. pol. 1837, całość 1843, nowe 1986).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia