Kurpiński Karol
 
Encyklopedia PWN
Kurpiński Karol, ur. 6 III 1785, Włoszakowice k. Leszna (Wielkopolska), zm. 18 IX 1857, Warszawa,
kompozytor, dyrygent, pedagog i organizator życia muzycznego.
Od 1810 drugi kapelmistrz (oprócz J. Elsnera) orkiestry Teatru Narodowego; 1824–40 dyr. opery w Warszawie; 1835 zorganizował Szkołę Śpiewu przy Teatrze Wielkim w Warszawie (do 1840 jej dyr.); czł. m.in. Król. TPN tamże; zał. (1820) i redaktor „Tygodnika Muzycznego”, pierwszego pol. czasopisma muz.; współtwórca stylu nar. w muzyce pol. przed F. Chopinem; skomponował 24 dzieła sceniczne, m.in. opery (wszystkie wyst. w Warszawie): Pałac Lucypera (1811), Dwie chatki (1811), Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale albo Nowe Krakowiaki (1816), Zamek na Czorsztynie (1819), Cecylia Piaseczyńska (1829); operetki, melodramaty (Marcinowa w seraju 1812), balety (Wesele krakowskie w Ojcowie 1823, wraz z J. Damsem), msze, kantaty, pieśni solowe, powstańcze (Warszawianka), utwory orkiestrowe, fortepianowe; podręczniki zasad harmonii i gry na klawikordzie; Dziennik podróży (1823, wyd. 2. 1954).
Bibliografia
T. PRZYBYLSKI Karol Kurpiński, Warszawa 1980.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia