Kraków-Nowa Huta
 
Encyklopedia PWN
Kraków-Nowa Huta,
archeol. rozległy kompleks pradziejowego, starożytnego i średniowiecznego osadnictwa (ok. 100 km2), rozpoznany w czasie wykopalisk w okresie budowy Huty im. Lenina (obecnie Huty im. Sendzimira) i przyległej dzielnicy mieszkaniowej, położony na lewym brzegu Wisły, we wschodniej części Krakowa na gruntach kilkunastu wsi, z których kilka (m.in. Bieńczyce, Krzesławice) już nie istnieje;
szczególnie bogate są pozostałości osadnictwa neolitycznego (65 stanowisk, głównie osady), którym towarzyszą rozproszone znaleziska określające zasięg gospodarczej penetracji; szereg stanowisk to osady wielofazowe i wielokulturowe (m.in. Pleszów, Mogiła); rozpoznano osadnictwo kultury ceramiki wstęgowej rytej, kultury lendzielskiej, grupy malickiej kultury polgarskiej, kultury pucharów lejkowatych, kultury badeńskiej i kultury ceramiki sznurowej, datowanych na 4500–1800 p.n.e.; wyniki badań umożliwiają rekonstrukcję dziejów zachodniej Małopolski w okresie neolitu obejmujących m.in. ewolucje poszczególnych kultur i ich wzajemne relacje, dynamikę przemian osadniczych, wierzenia; istotne znaczenie ma rozpoznanie małopolskiego ugrupowania kultury badeńskiej; kompleks o szczególnym znaczeniu poznawczym dla neolitu Europy Środkowej. Z późnego okresu lateńskiego (I w. p.n.e.) odkryto zespół osad grupy tynieckiej, m.in. z pozostałościami celtyckiego warsztatu menniczego, oraz ośrodek garncarstwa rzemieślniczego kultury przeworskiej z okresu wpływów rzymskich.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia