Kościół ewangelicko-metodystyczny

Kościół ewangelicko-metodystyczny,

wyodrębniona z Kościoła anglikańskiego protest. organizacja kościelna;

jej twórcami byli John Wesley i jego młodszy brat Charles, duchowni anglikańscy, którzy 1729 zał., początkowo w Oksfordzie, koło biblijne. Z powodu skrupulatności, z jaką członkowie koła wypełniali praktyki rel., zostali oni przez niechętne im otoczenie nazwani metodystami. Bracia Wesley’owie i ich współpracownicy zaakceptowali tę nazwę jako przynoszącą im zaszczyt. W 1738 J. Wesley, pod wpływem głębokiej przemiany wewn., rozpoczął działalność zmierzającą do odnowy Kościoła anglikańskiego (kaznodziejstwo otwartej przestrzeni, tworzenie komórek samodoskonalenia się członków itp.). W jej rezultacie powstał odrębny Kościół, który dla swych niekonwencjonalnych form pracy duszpasterskiej znalazł szczególnie podatny grunt na terenie Ameryki Północnej. W doktrynie K.e.-m., zw. metodyzmem, obowiązuje w całej rozciągłości reformacyjna zasada sola Scriptura. Słowami hist. wyznań wiary metodyści wyznają wiarę w jeden święty, katol. (czyli powszechny) i apostolski Kościół. Charakterystycznym elementem doktryny jest podkreślanie wiary w wyprzedzającą łaskę Bożą, dzięki której można odpowiednio wcześnie uświadomić sobie grzech popełniony wobec Boga. Podkreśla się również, że czyniona pokuta musi przynosić odpowiednie owoce. To przekonanie dawało od samego początku inspirację do podejmowania działalności ewangelizacyjno-misyjnej i charytatywnej wobec ludzi najbardziej potrzebujących pomocy. Według statystyki z 1998 w 108 krajach świata żyło ogółem 34 mln dorosłych czł. Kościołów metodystycznych; z tej liczby mniej więcej 2/3 mieszka w USA. Kościół metodystyczny w Wielkiej Brytanii, który — w przeciwieństwie do Kościołów amer. — jest Kościołem o ustroju nieepiskopalnym, zrzesza ok. 500 tys. członków. W Polsce Kościół Ewangelicko-Metodystyczny.