Korzon Tadeusz
 
Encyklopedia PWN
Korzon Tadeusz, ur. 9 XI 1839, Mińsk (Białoruś), zm. 18 III 1918, Warszawa,
historyk; badacz dziejów nowoż. Polski i powszechnych, zwłaszcza XVIII w.
1861 za organizowanie manifestacji patriotycznych na Kowieńszczyźnie skazany na karę śmierci, zamienioną na zesłanie; od 1869 w Warszawie, 1869–97 pracownik Zarządu Kolei Nadwiślańskiej; od 1875 nauczyciel w Szkole Handl. im. L. Kronenberga; 1897–1918 dyr. Biblioteki Ordynacji Zamojskiej w Warszawie; od 1888 czł. AU; czołowy przedstawiciel warsz. szkoły hist.; zwolennik pozytywizmu w badaniach hist. i nurtu nar.-demokr. w zapatrywaniach na dzieje nar. (zwłaszcza po 1905); w Warszawie prowadził salon towarzyski skupiający elitę miasta; współtwórca Wielkiej encyklopedii powszechnej ilustrowanej; autor poczytnych podręczników historii, także prac, m.in.: Wewnętrzne dzieje Polski za Stanisława Augusta (1764–1794) (t. 1–4 1882–86, wyd. 2 t. 1–6 1897–1903), Kościuszko (1894), Dzieje wojen i wojskowości w Polsce (t. 1–3 1912, t. 3 z B. Gembarzewskim).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia