Kluczbork
 
Encyklopedia PWN
Kluczbork,
m. powiatowe w województwie opolskim, na skraju równin: Opolskiej i Oleśnickiej oraz Progu Woźnickiego, nad Stobrawą.
Ludność miasta: ogółem — 23,6 tys. mieszkańców (2019)
Gęstość zaludnienia: 1 962,8 os/km2 (2019)
Powierzchnia: 12 km2
Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 18°13′E, szerokość geograficzna: 50°59′N
Prawa miejskie: nadanie praw — 1274
Oficjalne strony WWW: www.kluczbork.pl
rozwinięte przetwórstwo rolno-spoż. (młyn, mleczarnia, elewatory zbożowe) i drzewne (meble, tarcica) oraz przemysł maszyn., metal., materiałów budowlanych, ponadto zakłady odzieżowe, dziewiarskie, drukarnia; węzeł kol. i drogowy; Muzeum im. J. Dzierżonia. W pobliskim Bąkowie ośr. wypoczynkowy nad zalewem utworzonym na Stobrawie.
Historia. Położony przy dawnym trakcie solnym Kraków–Wrocław; prawa miejskie 1274; od XIV w. pod zwierzchnictwem Czech, dzielił losy polit. Śląska; w XIV w.–1675 w składzie księstwa brzeskiego; w XVI–XVII w. ośr. tkactwa, zniszczony w czasie wojny 30-letniej; w 2. poł. XVII w. miejsce schronienia grupy arian wygnanych z Polski; rozbudowany w XVIII i XIX w.; od 1742 w państwie pruskim; od 1875 węzeł kol.; rozwój przemysłu metal. i spoż.; mimo germanizacji okolice Kluczborka zachowały pol. charakter (w XIX w. seminarium nauczycielskie języka pol.); objęty plebiscytem 1921, pozostał w granicach Niemiec; podczas II wojny światowej 1939–42 obóz dla jeńców, oficerów pol. i fr. (Oflag VIII A Kreuzeburg), filia obozu dla jeńców różnych narodowości w Toszku, liczne oddziały robocze jeńców z obozu w Łambinowicach; od 1945 w Polsce; 1742–1975 i od 1999 siedziba powiatu.
Zabytki. Gotycki kościół z XIV w. (wnętrze 1743–45, wieża po 1795); barok. ratusz i 2 kamienice z XVIII w. (rekonstruowane 1926), klasycyst. budynek zakładu dla ubogich (1778, K.G. Langhans, przebudowa XIX w.); pozostałości murów miejskich z got. basztą bramną, tzw. Krakowską (XV/XVI w.).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia