Karol II
 
Encyklopedia PWN
Karol II, z dynastii Stuartów, ur. 29 V 1630, Londyn, zm. 6 II 1685, tamże,
król Anglii, Szkocji i Irlandii od 1660, syn Karola I, brat Jakuba II;
po klęsce ojca w wojnie domowej od 1645 we Francji, 1648 podjął nieudaną próbę lądowania w Anglii; 1649 obwołany królem w Szkocji, przybył tam 1650, koronował się 1651, pokonany przez O. Cromwella pod Worcester, ponownie schronił się na kontynencie; w okresie kryzysu republiki 1660 powołany przez parlament na tron; prowadził politykę restauracji (przywracanie przedrewolucyjnych praw, aparatu państw. i pozycji oficjalnego Kościoła anglikańskiego); kontynuował działania Cromwella wspierające ang. ekspansję handl. (akty nawigacyjne 1660 i 1663) i zamor. (opanowanie Nowego Jorku, uzyskanie Bombaju); 1665–67 i 1672–74 toczył wojny z Niderlandami; utrzymywał bliskie stosunki z Francją (1670 tajny traktat); usiłował hamować nietolerancję rel. anglikanów, oparł się ich naciskom pozbawienia brata, katolika Jakuba II, praw do sukcesji; za jego panowania wykształciły się partie polit. wigów i torysów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia