Karaimi, Karaici,
wyznawcy karaizmu;
Karaimi
Encyklopedia PWN
wyróżnia się wśród nich grupę pochodzenia tur. (gł. na Ukrainie, Litwie, w Polsce; ok. 3,7 tys.) i in. grupy mieszkające na Bliskim Wschodzie; Karaimi pochodzenia tur. wywodzą się od Chazarów, zamieszkiwali Krym (m. Eupatoria), stamtąd część Karaimów pod koniec XIV w. przesiedliła się na Litwę (Troki, Poniewież) i Ruś (Halicz, Łuck); największe skupisko Karaimów znajduje się w Izraelu (ok. 12 tys.), dokąd zaczęli napływać w latach 50. XX w. z krajów arab., gł. z Egiptu; w Stambule mieszka ok. 90 Karaimów pochodzenia krymskiego; we Francji żyje kilkanaście rodzin karaimskich — potomków porewolucyjnych emigrantów z Krymu; w USA liczba Karaimów nie przekracza 1,2 tys., są to gł. emigranci z Egiptu; językiem rodzimym Karaimów jest karaimski.
Karaimi w Polsce. Osadnictwo Karaimów w Polsce datuje się od XIV w.; z początkowo licznych osad zachowały się w latach międzywojennych 3 stare gminy: Łuck, Halicz i Troki oraz czwarta, powstała później, w Wilnie; w Trokach znajdowała się siedziba chachama (zwierzchnik duchowy Karaimów) — był nim wybitny orientalista Seraja Szapszał; w Łucku ukazywało się pismo „Karaj Awazy” [‘głos Karaima’], w Wilnie — „Myśl Karaimska”. W 1935 liczbę Karaimów w Polsce szacowano na 900–1500 osób; wg spisu powszechnego z 2002 w Polsce mieszka 50 Karaimów, gł. w woj.: mazow., pomor., opolskim i dolnośląskim; działa Karaimski Związek Wyznaniowy z siedzibą we Wrocławiu.
