Kapica Piotr L.

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Kapica Piotr L., ur. 8 VII 1894, Kronsztad, zm. 8 IV 1984, Moskwa,

fizyk rosyjski.

1924–32 wicedyrektor w Cavendish Laboratory w Cambridge; 1930–34 profesor i dyrektor Royal Society Mond Laboratory w Cambridge, 1935–46 i od 1955 dyrektor Instytutu Problemów Fizyki Akademii Nauk ZSRR; członek Akademii Nauk ZSRR (od 1929) i wielu zagranicznych akademii nauk (m.in. od 1962 PAN); prowadził badania w zakresie fizyki jądrowej, fizyki i techniki silnych pól magnetycznych i bardzo niskich temperatur, fizyki cieczy kwantowych, fizyki plazmy wysokotemperaturowej, elektroniki wielkich mocy; szczególnie duże znaczenie miały prace K. dotyczące fizycznych właściwości ciał w silnych polach magnetycznych (1924 opracował metodę otrzymywania bardzo silnych pól magnetycznych) i bardzo niskich temperatur; 1932–34 zbudował aparaturę do skraplania wodoru i tlenu metodą adiabatycznego rozprężania; 1937 odkrył nadciekłość helu II, za co 1978 otrzymał Nagrodę Nobla (niezależnie od A.A. Penziasa i R.W. Wilsona).