Jutlandzki, Półwysep
 
Encyklopedia PWN
Jutlandzki, Półwysep, Jutlandia, duń. Jylland, niem. Jütland,
półwysep w Europie, między Morzem Północnym na zachodzie i północy oraz Morzem Bałtyckim na wschodzie;
około 40 tysięcy km2; stanowi 70% powierzchni Danii, część południowa należy do Niemiec (Szlezwik-Holsztyn). Przeważa rzeźba pagórkowata; najwyższe wzniesienie Yding Skovhøy, 173 m; w części wschodniej wały moren czołowych, na zachodzie równiny sandrowe; wybrzeże południowo-zachodnie wattowe; liczne krótkie rzeki i niewielkie jeziora (głównie polodowcowe). Klimat umiarkowany ciepły, morski; średnia temperatura w styczniu około 0°C, w lipcu 16°C; roczna suma opadów 600–800 mm (część wschodnia nieco suchsza i chłodniejsza). We wnętrzu Półwyspu Jutlandzkiego resztki rozległych niegdyś wrzosowisk atlantyckich i torfowiska oraz skrawki ubogich lasów dębowych i dębowo-brzozowych; w części wschodniej miejscami lasy bukowe. Większą część Półwyspu Jutlandzkiego zajmują pola uprawne i użytki zielone; hodowla bydła; główne miasta: Århus i Ålborg.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Skagen, wybrzeże Półwysepu Jutlandzkiego (Dania) fot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia