Jerycho, arab. Arīḥā, hebr. Yeriho,
m. w Autonomii Palestyńskiej, na Zachodnim Brzegu (Jordanu), w dolinie Jordanu, 276 m p.p.m., ok. 30 km na północny wschód od Jerozolimy.
Jerycho
Encyklopedia PWN
— 28,1 tys. mieszk. (2008); ośr. handlu i rzemiosła regionu roln.; ośr. turyst.; połączenie drogowe z Jerozolimą i Ammanem. Od 1967 pod okupacją Izraela; 1993, na mocy porozumienia izrael.-palestyńskiego, Jerycho uzyskało autonomię.
Historia. Około 7800 p.n.e. miejsce kultu religii pierwotnych i osada (na terenie ok. 4 ha), obwarowana wieżami obronnymi; od IV tysiącl. p.n.e. do 1580 p.n.e. stale zasiedlone; ok. 1250 p.n.e. w czasie zdobywania Kanaanu przez Jozuego otoczone wg Biblii potężnym murem (brak potwierdzenia archeol.), który miał runąć od dźwięków trąb oblegających miasto Izraelitów; ponownie zamieszkane przez powracających z niewoli babilońskiej uchodźców żydowskich. Wykopaliska prowadzone 1907–56 (z przerwami) odkryły pod wzgórzem Tall as-Sultan w warstwie najniższej ślady osadnictwa z okresu mezolitycznej kultury natufskiej, ponad nią — pozostałości osiedla z okresu neolitu przedceramicznego (VIII tysiącl. p.n.e.) otoczonego potężnym murem kam. z wieżami ochronnymi, jedno z najwcześniejszych osiedli ludzkich; odkryto również domy koliste z cegły suszonej, gliniane figurki kobiece i zwierzęce, czaszki ludzkie malowane na czerwono z wymodelowaną w gipsie twarzą; ponad resztkami osiedla zachowały się pozostałości kilku późniejszych miast z ceglanymi murami obronnymi.
