Izba Edukacji Publicznej
 
Encyklopedia PWN
Izba Edukacji Publicznej, Izba Edukacyjna,
nacz. organ władzy oświat. w Księstwie Warsz., utworzony 1807;
na jej czele stał S.K. Potocki, członkami byli m.in. S. Staszic, O. Kopczyński, S.B. Linde. Izba Edukacji Publicznej przyjęła zasadę ścisłego powiązania systemu szkolnego z administracją państw.; dążyła do upowszechnienia szkolnictwa elementarnego; 1808 wprowadziła obowiązek szkolny (po raz pierwszy na ziemiach pol.), nakładając zarazem na społeczności lokalne, miejskie i wiejskie, powinność tworzenia i utrzymywania szkół elementarnych — spowodowało to szybki wzrost liczby tych szkół w Księstwie Warsz., a następnie Królestwie Pol.; na szczeblu szkolnictwa średniego powołała szkoły wydziałowe i podwydziałowe o kierunku realnym oraz szkoły departamentowe (gimnazja), z przewagą nauk ścisłych; z inicjatywy Izby Edukacji Publicznej powstały w Warszawie szkoły wyższe: 1808 Szkoła Prawa i 1811 przydana jej Szkoła Nauk Adm., a 1809 Szkoła Lekarska; od 1809 podlegał jej uniw. w Krakowie; do prac nad podręcznikami Izba Edukacji Publicznej powołała 1810 Tow. Elementarne, na którego czele stanął S.B. Linde; 1812 przekształcona w Dyrekcję Edukacji Narodowej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia