Iridium,
pierwszy globalny system radiokomunikacji satelitarnej (osobistej), przeznaczony gł. do obsługi użytkowników wyposażonych w terminale ręczne (kieszonkowe);
Iridium
Encyklopedia PWN
oprac. 1987 przez międzynar. konsorcjum o tej samej nazwie, uruchomiony 1998. Zadaniem systemu jest realizacja podstawowych funkcji telefonii komórkowej, szczególnie poza zasięgiem jej systemów, oraz funkcji specyficznych dla systemu radiokomunikacji satelitarnej, do których należą m.in.: zapewnienie użytkownikowi połączenia z obsługującą go stacją naziemną i przenoszenie połączenia z satelity na satelitę. Segment kosm. systemu składa się z 66 satelitów telekomunikacyjnych, rozmieszczonych równomiernie na 6 orbitach o nachyleniu 86,4° i wys. 780 km, co pozwala na obsługiwanie użytkowników na całej kuli ziemskiej. Segment naziemny stanowią stacje zarządzania siecią i konstelacją satelitów, stacje pośredniczące (ang. gataway), sprzęgające system z naziemną siecią telekomunik., oraz terminale użytkowników (stacjonarne, instalowane na pojazdach, ręczne) i pagery; terminale mogą współpracować również z systemami telefonii komórkowej. Do łączności między satelitami i użytkownikami są wykorzystywane częst. pasma L (1621,35–1626,5 MHz), do łączności między satelitami i stacjami pośredniczącymi — częst. pasma Ka (29,1–29,3 GHz dla kierunku stacja–satelita i 19,4–19,6 GHz dla kierunku satelita–stacja), do łączności między sąsiednimi satelitami — częst. pasma Ka (23,18–23,38 GHz). Wysokie koszty eksploatacji systemu Iridium spowodowały konieczność skoncentrowania się na obsłudze użytkowników grupowych; 2005 system obsługiwał ponad 120 tys. mobilnych użytkowników wojsk. (siły zbrojne USA) i cywilnych (gł. żegluga, lotnictwo), korzystających z terminali kieszonkowych oraz zainstalowanych m.in. na statkach i samolotach.
