Inflanty, niem. Livland,
kraina historyczna nad Zatoka Ryską i Zatoką Fińską, granicząca na południu z Litwą, na wschodzie z jeziorem Pejpus;
Inflanty
Encyklopedia PWN
od XII w. teren ekspansji Duńczyków i Niemców; akcji misyjnej, prowadzonej głównie przez duchowieństwo niemieckie, towarzyszył stopniowy podbój kraju; 1202 w Inflantach powstał niemiecki zakon rycerski kawalerów mieczowych, który 1237 połączył się z Krzyżakami; Estonię podbili Duńczycy; pozostała część kraju znalazła się w posiadaniu zakonu krzyżackiego oraz niezależnych księstw duchownych i miast. W 1346 król duński Waldemar IV Atterdag sprzedał zakonowi Estonię. Inflanty w XVI w. stały się terenem rywalizacji Danii, Szwecji, Moskwy i Polski; 1558 Moskwa uderzyła na Inflanty, rozpoczynając inflancką wojnę 1558–83; 1561 mistrz inflanckiej gałęzi Krzyżaków G. Kettler poddał Inflanty Polsce; zakon sekularyzowano; południowa część Inflant (Kurlandia i Semigalia) stała się lennem Polski i Litwy, pozostała część wraz z Rygą — wspólnym władztwem Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Po północnej wojnie siedmioletniej (1563–70) i wojnie z Moskwą 1578–82 rozejm w Jamie Zapolskim ugruntował władzę Polski w Inflantach (bez Estonii i wysp). Roszczenia polskie do Estonii i zatarg o tron szwedzki spowodowały 1601 wybuch nowych wojen polsko-szwedzkich o Inflanty; w wyniku wojny 1621–29 po zajęciu Rygi (1621), Kockenhausen i Dorpatu (1625) znaczna część Inflant dostała się pod panowanie Szwecji; 1660 na mocy pokoju w Oliwie, kończącego długotrwałe wojny polsko-szwedzkie, Polska zatrzymała południowo-wschodnią część, tzw. Inflanty polskie, Szwecja zaś otrzymała północno-zachodnią część Inflant, tzw. Inflanty szwedzkie, które 1721 przeszły (pokój w Nystad) pod panowanie Rosji. Po I rozbiorze Polski 1772 Inflanty polskie znalazły się pod zaborem rosyjskim.
