Horacy, Pieśni

Horacy, Pieśni

 

Zniknęły śniegi. Zieleń trawy powraca na łąki

I drzewa stroją się liśćmi.

Ziemia odmienia szatę. Strumienie, niedawno tak groźne,

Wesoło się snują wśród brzegów.

Gracja w orszaku swych sióstr i nimf — już się nie lęka

Zawodzić pląsy, naga.

Nie myśl, że będziesz tu wiecznie. Ostrzega Cię rok, ostrzega

Czas, w którym dni twoje giną.

Wiatr wiosny łagodzi mrozy. Po wiośnie nadejdzie lato,

By znów przeminąć, zagasnąć,

Gdy jesień stanie z naręczem owoców, a zaraz za nią

Gnuśna wlecze się zima.

Ale na niebie księżyc wciąż nową pełnią rozbłyska,

My zaś kiedy zstąpimy

Tam, gdzie pobożny Eneasz, gdzie Tullus bogaty i Ankus —

Prochem jesteśmy i cieniem.

przełożył Zygmunt Kubiak, ks. 4, p. 7, ww. 1-16