Hiszpanie
 
Encyklopedia PWN
Hiszpanie, nazwa własna los Españoles,
naród tworzący podstawową ludność Hiszpanii, za granicą mieszka ok. 4 mln H., w tym ok. 2 mln w Ameryce (zwłaszcza w Argentynie, USA, Brazylii, Wenezueli) oraz ponad 1 mln w Europie Zachodniej (zwłaszcza w Szwajcarii, Francji, Niemczech);
język hiszpański (kastylijski); wyznają katolicyzm (chrystianizacja I–V w.). W etnogenezie Hiszpanów uczestniczyło wiele grup etnicznych, gł. Iberowie, Celtowie (od VI w. p.n.e.), Rzymianie (romanizacja w II w. p.n.e.–V w.), Germanie (V–VIII w.), Arabowie (VIII–XV w.), Żydzi (II–XV w.). Dla długiego procesu kształtowania się nar. tożsamości Hiszpanów zasadnicze znaczenie miała rekonkwista, powstanie w XV w. zjednoczonego, potem scentralizowanego państwa hiszp. oraz stopniowa polit. i kult. supremacja Kastylii. W XVI w. Hiszpania była największą potęgą kolonialną świata. W XVI–XX w. liczna emigracja, Hiszpanie współtworzyli substrat etniczny i oddziaływali na kulturę zwłaszcza nowoż. narodów Ameryki Łacińskiej. Rozkwit kultury hiszp. nastąpił w XVI–XVII w., w czasach nowoż. wpływy m.in. wł. i francuskie. Odzwierciedla się w niej bogata spuścizna kultury lud., wyraźnie zróżnicowanej, zwłaszcza między północą a południem (wpływy arabski). Wśród Hiszpanów silne jest poczucie regionalnej tożsamości; żywy i bogaty folklor muz. i taneczny (np. andaluzyjskie flamenco, aragońska jota), rozwinięty kult lokalnych świętych, popularna korrida.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia