Harun ar-Raszid, Hārūn ar-Rašīd, z dynastii Abbasydów, ur. 763, Ar-Rajj (Persja), zm. 24 III 809, Tus (tamże),
kalif od 786, syn kalifa Al-Mahdiego;
Harun ar-Raszid
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
na okres jego panowania przypadł rozkwit kalifatu, który w tym czasie obejmował największy w swych dziejach obszar, ale utrzymanie go w całości wymagało nieprzerwanych działań wojennych (m.in. bunty wewn. w Syrii, Jemenie i Egipcie, liczne wojny z Bizancjum); w swych rządach oparł się na perskim rodzie Barmakidów, z którego pochodzili wybitni wezyrowie, ale 803, bojąc się jego rosnących wpływów, kazał cały ród wymordować; był mecenasem nauki, literatury i sztuki, od jego panowania zaczął się złoty wiek literatury i nauki muzułm.; swe państwo podzielił między synów: Al-Amina i Al-Mamuna. Postać Haruna ar-Raszida rozsławiła Księga tysiąca i jednej nocy, w której jest bohaterem licznych opowieści i wzorem sprawiedliwego, choć okrutnego, orientalnego władcy.
