Halla zjawisko

Halla zjawisko, efekt Halla,

jedno ze zjawisk galwanomagnetycznych;

jeśli płytkę metal. lub półprzewodnikową, przez którą płynie prąd elektr., umieści się w polu magnet. o kierunku prostopadłym do kierunku prądu, to powstaje pole elektr. o kierunku prostopadłym zarówno do kierunku prądu, jak i pola magnet., oraz związana z nim różnica potencjałów U_H (zw. napięciem Halla) między przeciwległymi powierzchniami płytki: U_H = R _HIB/d, gdzie I — natężenie prądu elektr., B — indukcja magnet., d — grubość płytki, R_H — stała Halla (zależy od materiału płytki, jego czystości, temperatury i jest ujemna dla materiałów o przewodnictwie elektronowym, a dodatnia dla materiałów o przewodnictwie dziurowym); zjawisko Halla jest wynikiem działania siły Lorentza na nośniki prądu (elektrony, dziury) w materiale płytki. Zjawisko Halla ma liczne zastosowania, m.in. w miernictwie elektr., elektronice, radiotechnice, automatyce; jest podstawą działania halotronu. Odkryte 1879 przez fizyka amer. E.H. Halla (1855–1938).