Haasa prawo,
zależność opisująca zjawisko Haasa i określająca warunki słyszalności echa, tj. subiektywnego odczucia przez słuchacza dźwięku wypadkowego, który składa się z dźwięku docierającego do niego drogą bezpośrednią (dźwięk A) oraz dźwięku docierającego drogą pośrednią (np. przekazywanego przez głośnik lub odbitego od ścian — dźwięk B);
Haasa prawo
Encyklopedia PWN
jeżeli dźwięk B ma niewielkie opóźnienie (< 40 ms) względem dźwięku A, to słuchacz nie odróżnia dźwięku B i odnosi wrażenie, że słyszany dźwięk pochodzi tylko z jednego źródła; dzieje się tak, dopóki poziom natężenia dźwięku B nie przekroczy poziomu natężenia dźwięku A o 10 dB — dopiero wtedy obydwa dźwięki są odróżnialne, tzn. dźwięk B jest słyszany jako oddzielny (jako echo). Zjawisko zostało wykryte przez fizyka niem. H. Haasa i sformułowane jako prawo akustyki psychofizjol.; wykorzystywane przy projektowaniu akustyki wnętrz, zwłaszcza nagłaśniania teatrów i sal koncertowych.
