Galileo
globalny system nawigacji satelitarnej budowany od 1999 przez UE i Europejską Agencję Kosmiczną (ESA);
[gälılẹıou],
Galileo
Encyklopedia PWN
planowany termin uruchomienia systemu 2010 (pełne uruchomienie — 2013). Galileo będzie systemem całkowicie cywilnym, mającym m.in. na celu uniezależnienie potencjalnych użytkowników europejskich od systemów GPS i GLONASS. Pierwszym etapem tworzenia Galileo było powstanie 1999 systemu EGNOS (ang. European Geostationary Navigation Overlay Service), którego zadaniem jest wspomaganie systemów GPS i GLONASS. Główną część systemu EGNOS stanowią 34 naziemne stacje RIMS (ang. Ranging and Motoring Integrity Station), rozmieszczone na całej kuli ziemskiej (jedna z nich od 2004 w Centrum Badań Kosmicznych w Warszawie); odbierają one sygnały z satelitów GPS (GLONASS) i dokonują obliczeń poprawek zwiększających dokładność wyznaczonego położenia odbiorników GPS (GLONASS). Galileo, działający na tej samej zasadzie co GPS, będzie się składać z konstelacji 30 satelitów (27 aktywnych oraz 3 rezerwowe), rozmieszczonych regularnie na kilku kołowych orbitach wokółziemskich o wysokości ok. 24 000 km, oraz z zespołu naziemnych stacji kontrolnych i obserwacyjnych (m.in. stacji EGNOS). Każdy satelita będzie emitował sygnał radiowy na przydzielonych mu, 2 częstotliwościach nośnych w pasmach: 1164–1215 MHz i 1260–1300 MHz. Sygnały wysyłane z 4 satelitów, odbierane (jednocześnie) przez odbiornik systemu, są podstawą wyznaczenia 3 współrzędnych określających jego położenie w przestrzeni (na ziemi, wodzie lub w powietrzu). Przewidywana dokładność kilkadziesiąt cm. Planuje się interoperacyjność systemu Galileo z systemami nawigacyjnymi GPS i GLONASS, systemami telefonii komórkowej (np. GSM), radiotelefonii (TETRA) czy radiokomunikacji (WLAN), co umożliwi ich współdziałanie np. w akcjach poszukiwawczych i ratownictwie.
Aleksander Charytoniuk
