Fundusz Pracy
 
Encyklopedia PWN
Fundusz Pracy,
ogólnokrajowy fundusz przeznaczony na łagodzenie skutków bezrobocia, istniejący w Polsce w różnych okresach,
utworzony po raz pierwszy 1933; 1935 Fundusz Pracy połączono z Funduszem Pomocy Bezrobotnym; jego dochody pochodziły z obowiązkowych składek (2% zarobków) pobieranych po połowie od pracowników i pracodawców, z opłat od rent i zaopatrzeń oraz z dodatków do niektórych podatków pośrednich, czynszów i biletów. Większość środków Funduszu Pracy pochłaniały roboty publiczne, które finansował w formie dotacji lub kredytów. Reaktywowany po II wojnie światowej, służył do finansowania szkolenia zawodowego; następnie zlikwidowany i ponownie 1956 wznowiony pod nazwą Fundusz Interwencyjny; był finansowany z dotacji budżetowych i przeznaczony do zapewnienia dodatkowych miejsc pracy w ośrodkach, w których występował ich brak. W 1989, na mocy ustawy o zatrudnieniu, ponownie powołano Fundusz Pracy w celu łagodzenia skutków bezrobocia; finansowany ze składek pracodawców (2% funduszu płac) oraz dotacji państwa. Od 1991 Fundusz Pracy jest państwowym funduszem celowym pozostającym w dyspozycji ministra pracy i polityki socjalnej; tworzony jest głównie z obowiązkowych składek zakładów pracy, składek osób podlegających ubezpieczeniu społecznemu z tytułu działalności pozarolniczej, dotacji budżetu państwa oraz dochodów Funduszu Pracy pochodzących z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, oprocentowania depozytów i jego udziału w spółkach. Środki Funduszu Pracy są wydatkowane przez urzędy pracy na finansowanie zasiłków dla bezrobotnych, prac interwencyjnych, robót publicznych, szkolenie i przekwalifikowywanie bezrobotnych, rozwój poradnictwa zawodowego oraz na rozwój systemów informatycznych i badania rynku pracy.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia