Francuska Partia Komunistyczna, Parti Communiste Français (FPK),
fr. partia polit., utworzona 1920 w wyniku rozłamu na zjeździe partii socjalist. SFIO; gł. organizatorzy: M. Cachin i F. Vaillant-Couturier;
Francuska Partia Komunistyczna
Encyklopedia PWN
zał. 19 XII 1920 po rozłamie na zjeździe partii socjalist. SFIO; gł. organizatorzy: M. Cachin i F. Vaillant-Couturier; od 1920 sekcja Międzynarodówki Komunist.; w latach 30. FPK występowała aktywnie przeciwko faszyzmowi i groźbie wojny (także hasła pacyfistyczne); 1935 współtworzyła front lud. we Francji i poparła jego rząd (1936); w hiszp. wojnie domowej (1936–39) pomagała stronie republikańskiej; protestowała przeciwko układowi w Monachium (1938); sprzeciw wobec udziału Francji w wojnie i obrona paktu Ribbentrop–Mołotow spowodowały delegalizację FPK IX 1939; w czasie II wojny światowej organizowała ruch oporu: Front Nar. z oddziałami Francs-Tireurs et Partisans Français (1941); uczestniczyła w Krajowej Radzie Ruchu Oporu (1943); 1944–47 rządy z udziałem FPK, po usunięciu komunistów z rządu V 1947 — w opozycji; 1947–56 czł. Kominformu; 1981 w wyborach prezydenckich w koalicji z socjalistami i radykałami, przyczyniła się do zwycięstwa F. Mitteranda; 1981–94 i 1997–2002 udział w rządzie, 1986–97 i od 2002 ponownie w opozycji; w latach 70. na forum międzynar. i wobec zachodnioeur. partii komunist. FPK występowała z pozycji doktrynalnych, m.in. ostro przeciwstawiając się koncepcjom eurokomunizmu; upadek systemu komunist. i konserwatyzm przywódców FPK, przy równocześnie postępującej restrukturyzacji gospodarki fr. i zmniejszeniu zatrudnienia w przemyśle, doprowadziły do osłabienia wpływów FPK, która utraciła dużą część swego tradycyjnego elektoratu. Sekretarze generalni: 1930–64 M. Thorez, 1964–72 W. Rochet, 1972–94 G. Marchais, 1994–2002 R. Hue, 2002–10 M.G. Buffet, od 2010 P. Laurent; organ prasowy — dziennik „L’Humanité” (do 1994).
