Oprócz teatru klasycyst. powstała pełna wdzięku komedia prozą Marivaux i żywiołowa społ. komedia P.A. de Beaumarchais. Jedynym wielkim poetą tego okresu był A. Chénier. Wiek XIX po wstrząsach rewolucji fr. 1789–99, która wydała doskonałych mówców (H. de Mirabeau, G. Danton), przyniósł odwrót od problematyki społ. i politycznej. Przedstawicielami wczesnego romantyzmu byli: A.L.G. de Staël, propagatorka nowego programu lit., oraz F.R. de Chateaubriand, autor krótkich powieści dających nowy wzorzec uczuć (
Atala,
René), wprowadzających element egzotyki, oraz dzieł inicjujących odnowę religijną. Po 2 wiekach odżyła poezja liryczna (A. de Lamartine, A. de Musset, A. de Vigny, V. Hugo). Teatr odrzucił konwencję klasycyst. dzięki powstaniu dramatu romant. (zwyciężył Hugo i jego manifest — przedmowa do
Cromwella). Żywa pozostała proza nasycona psychologizmem i realizmem — m.in. Stendhal, H. de Balzac, Hugo, P. Mérimée, B. Constant, G. Sand; popularne powieści hist. tworzył A. Dumas-ojciec. Lata 50. to pełne zwycięstwo realizmu, zwłaszcza w powieści i noweli; przodowali w nich: G. Flaubert, E. i J. de Goncourt, A. Daudet, G. de Maupassant oraz É. Zola, który — stosując do powieści metody nauk przyr. — przewodził ewolucji w stronę naturalizmu. Wybitnym przedstawicielem poezji był — wyprzedzający twórczość symbolistów — Ch. Baudelaire; rozwijał się
parnasizm (prekursor — Th. Gautier, gł. twórcy — Ch.M.R. Leconte de Lisle, J.M. de Heredia, Sully Prudhomme). W latach 80. w poezji zapanował symbolizm (S. Mallarmé, P. Verlaine, J.A. Rimbaud). W prozie szkoła naturalist. ustąpiła miejsca kierunkom tradycjonalistycznym (J.K. Huysmans, P. Bourget, M. Barrès) oraz racjonalistycznym i humanist. (A. France, R. Rolland). W teatrze przeżywał się naturalizm (H. Becque), pojawił neoromantyzm (E. Rostand) i symbolizm (P. Claudel), popularność zyskiwały sztuki bulwarowe. Krytykę uprawiali F. Brunetière, É. Faguet, J. Lemaître, G. Lanson.
W okresie międzywojennym w poezji pojawił się nurt intelektualny nawiązujący do Mallarmégo (P. Valéry) oraz, odwołujące się do Rimbauda — dadaizm (T. Tzara) i surrealizm (G. Apollinaire — inicjator i twórca terminu, A. Breton, P. Éluard, L. Aragon, Ph. Soupault, R. Desnos, J. Supervielle i J. Cocteau). Poza szkołami lit. tworzyli: Ch. Péguy, A. de Noailles, P.J. Jouve, Saint-John Perse, P. Reverdy. Powieść tego okresu postawiła sobie za cel poznanie ludzkiego wnętrza (M. Proust, A. Gide, F. Mauriac, J. Green, S.G. Colette), a w latach kryzysu świat. — przedstawienie człowieka w społeczeństwie (powieści-rzeki G. Duhamela, J. Romains’a — twórcy
unanimizmu, R. Martin du Garda) i wskazanie mu dróg postępowania (H. de Montherlant, A. Malraux, A. de Saint-Exupéry, G. Bernanos, J. Giono). Dla teatru tworzyli J. Giraudoux, J. Anouilh. W końcu lat 30. pojawili się, łamiący wszelkie konwencje, powieściopisarze L.F. Céline i R. Queneau, którzy wywarli wielki wpływ na literaturę powojenną. W latach 40. powstały pisma lit.: „Les Temps Modernes” — grupujące pisarzy egzystencjalistów (J.P. Sartre, A. Camus, S. de Beauvoir), komunist. „Les Lettres Françaises” (Aragon, Éluard, E. Triolet) i głoszące humanizm chrześc. „Esprit” (P. Emmanuel). W latach 50. nastąpił odwrót od tematyki społ.; pojawiły się próby wskrzeszenia surrealizmu (poeci: Breton, B. Péret, J. Gracq, A. Pieyre de Mandiargues, R. Char, J. Prévert, H. Michaux), powstała „szkoła dezynwoltury” atakująca egzystencjalizm i literaturę zaangażowaną, głosząca powrót do tradycji psychologizmu (powieściopisarze: R. Nimier, F. Nourissier, M. Déon, A. Blondin). Oprócz nawiązywania w powieści do tradycji realizmu i naturalizmu (H. Bazin, M. Druon, H. Troyat, R. Merle, P. Boulle, R. Gary, P. Gascar) podjęto próby odnowienia gatunku (B. Vian, P. Klossowski, J. Cayrol, M. Yourcenar), aż do podważenia jego zasad (
nowa powieść: M. Butor, A. Robbe-Grillet, N. Sarraute, C. Simon, M. Duras, R. Pinget, C. Mauriac). Również wtedy przeżywał rozkwit zainicjowany w końcu XIX w. (A. Jarry)
teatr absurdu (S. Beckett, E. Ionesco, A. Adamov, F. Arrabal, J. Genet), z którego doświadczeń skorzystali J. Tardieu i R. de Obaldia. W latach 60. i 70. debiutowali powieściopisarze: J.M.G. Le Clézio, P. Modiano, D. Decoin, M. Tournier, G. Perec; poezję tego okresu reprezentowali m.in. Y. Bonnefoy i M. Déguy. W dziedzinie powojennej krytyki lit. rozwinęła się tzw.
nowa krytyka, obejmująca krytykę tematyczną (Sartre, G. Bachelard, Belg G. Poulet, J.P. Richard, Szwajcar J. Starobinski, Ch. Mauron), socjol. (L. Goldmann) oraz — nawiązującą do strukturalizmu (R. Barthes, M. Foucault, G. Genette, A.J. Greimas, T. Todorov, J. Kristeva, Ph. Sollers, C. Bremond; grupa i pismo
„Tel Quel”). Ostatni okres stulecia upłynął, zwłaszcza w prozie, pod znakiem niepokoju i poszukiwań twórczych.