Fluxus
 
Encyklopedia PWN
Fluxus
[łac., ‘w ruchu’],
tendencja w sztuce lat 60. i 70. XX w. wspólna artystom aranżującym działania artyst. znoszące granicę między tradycyjnie pojmowaną sztuką a rzeczywistością;
po raz pierwszy nazwa „Fluxus” została użyta przez G. Maciunasa w odniesieniu do koncertów Neueste Musik w Wiesbaden (1962); do rozpowszechnienia idei Fluxusu przyczyniła się działalność Maciunasa prowadzona wspólnie z nowojorskim wydawnictwem D. Higginsa (1964–74 pełniącym rolę forum artystów Fluxusu), a także koncerty i spektakle teatru muz. J. Cage’a i K. Stockhausena. Nietradycyjne formy działania artyst. — częściowo zaplanowane, częściowo przypadkowe, dopuszczające do istotnego udziału widzów — przekazywały bezpośrednio lub poprzez symbol. rekwizyty treści uniwersalne; w końcu lat 60. niektóre akcje Fluxusu poruszały kwestie polityczne. Mimo wielu działań wspólnych, gł. w Nowym Jorku, Berlinie Zachodnim (Fluxus Festival), Kolonii i Düsseldorfie, artyści Fluxusu nie stworzyli formalnej grupy. Z ruchem Fluxus związani byli m.in.: w USA — Cage, J. MacLow, G. Brecht, Maciunas, R. Watts, R. Higgins, A. Knowles, T. Riley; w RFN — J. Beuys, N.J. Paik, W. Vostell, T. Schmit, B. Patterson, Stockhausen; we Francji — R. Filiou, E. Williams, D. Spoeri, B. Vautier, J. J. Lebel; w Holandii i Danii — W. de Rider, A. Koepcke, H. Christiansen, E. Andersen; w Japonii — T. Kosugi, Y. Ono, S. Shiomi, T. Saito. Artyści Fluxusu wnieśli istotny wkład w rozwój happeningu i konceptualizmu. W latach 70. wielu z nich zaczęło tworzyć własne wersje akcjonizmu, inni kontynuowali idee Fluxusu jeszcze w latach 80.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Beuys Joseph, Symfonia sybirska, fragment, 1961fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia