Finlandia. Muzyka
 
Encyklopedia PWN
Finlandia. Muzyka.
Najdawniejszą tradycję fińskiej muzyki lud. reprezentują zawołania na zwierzęta, płacze weselne (itku) i pogrzebowe, występujące w Karelii improwizowane pieśni zalotne (joiku), pieśni pasterskie oparte na pentatonice. Recytacyjne, pięciomiarowe pieśni Kalewali wykazują cechy wspólne z eur. epiką średniow.; nowsze pieśni liryczne są pokrewne lud. muzyce ros.; instrumenty: kantele (psałterium), instrument smyczkowy jouhikko oraz instrumenty dęte. Właściwy rozkwit profesjonalnej muzyki fińskiej nastąpił w XIX w.; F. Pacius organizował od 1845 koncerty symfoniczne, 1882 R. Kajanus zał. Tow. Filharmoniczne w Helsinkach, a M. Wegelius — Inst. Muz. (od 1939 Akad. Muzyczna im. J. Sibeliusa); kompozytorzy ci przygotowali podstawy dla twórczości najwybitniejszego twórcy muzyki fińskiej — J. Sibeliusa oraz A. Järnefelta, O. Merikanto, S. Palmgrena. Twórczość fińskich kompozytorów XX w. (Y. Kilpinena, A. Merikanto, E. Pingouda, V. Taitio, U. Klami i in.) cechuje umiar w stosowaniu eksperymentalnych środków. Średnie pokolenie kompozytorów współcz. reprezentują: E. Rautavaara, U. Meriläinen, A. Salinen, P. Haininen, H. Rechberger, J. Tiensuu; z młodszej generacji wyróżniają się: M. Lindberg i E.P. Salonen — także wybitny dyrygent.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia