Faradaya zjawisko

Faradaya zjawisko,

fiz. skręcenie płaszczyzny polaryzacji światła spolaryzowanego liniowo, rozchodzącego się w izotropowym, przezroczystym ośrodku umieszczonym w silnym polu magnetycznym równoległym do kierunku wiązki światła;

kąt α skręcenia płaszczyzny polaryzacji jest proporcjonalny do indukcji B pola magnet. i długości d drogi światła w ośrodku α = VB dcosθ, gdzie V — współczynnik proporcjonalności, tzw. stała Verdeta (wprowadzona przez M.E. Verdeta), zależny od rodzaju ośrodka, temperatury i długości fali światła, θ — kąt pomiędzy kierunkiem propagacji światła a kierunkiem wektora indukcji magnet.; skręcenie płaszczyzny polaryzacji jest wynikiem różnej wartości współczynników załamania i absorpcji dla fal spolaryzowanych kołowo lewo- i prawoskrętnie (na które można rozłożyć falę spolaryzowaną liniowo), rozchodzących się w ośrodku umieszczonym w zewn. polu magnetycznym. Odkryte 1846 przez M. Faradaya, jest jednym ze zjawisk magnetooptycznych. Z.F. zaobserwowano również dla innych długości fal elektromagnetycznych; bardzo wyraźnie występuje w ferrytach; w zakresie mikrofalowym znalazło zastosowanie w budowie różnego rodzaju ferrytowych elementów przełączających. W kierunku prostopadłym do pola, gdy efekt Faradaya znika, obserwuje się zjawisko Cottona–Moutona.