Fajum
 
Encyklopedia PWN
Fajum, Al-Fayyūm,
grupa oaz w północnym Egipcie, w muhafazie Fajum, w obniżeniu na skraju Pustyni Libijskiej, w pobliżu doliny Nilu, na południowy zachód od Kairu.
Powierzchnia ponad 1,8 tysiąca km2, 2,7 mln mieszkańców (2008); w tektonicznym zapadlisku słone jezioro Karun, 45 m p.p.m.; kanały nawadniające z Nilu (na Bahr Jusuf wielkie koło wodne z czerpakami); uprawa bawełny, zbóż, trzciny cukrowej, warzyw, owoców, kwiatów, tytoniu; w jeziorze hodowla ryb, na brzegu zakład wyzyskujący energię słoneczną do otrzymywania soli mineralnych; na południu złoża rud żelaza i węgla; turystyka; poszczególne miejscowości oazy połączone liniami kolejowymi promieniście rozchodzącymi się z głównego miasta Fajum. W okresie XII dynastii (ok. 1991–1792 p.n.e.) rozkwitła gospodarczo i kulturalnie dzięki regulacji przepływu wody z Nilu do jeziora Karun i rozprowadzeniu jej po obszarach oazy; w wiekach następnych podupadła, odżyła dopiero za panowania pierwszych Ptolemeuszów; pochłonięta przez pustynię po ponownym zaniedbaniu sieci nawadniającej w IV–VI w. n.e.; przez kilka stuleci ważny ośrodek chrześcijaństwa obrządku koptyjskiego. Zachowały się 2 piramidy władców XII dynastii: Senusereta II i Amenemhata III, przy tej ostatniej ruiny świątyni grobowej, zwanej przez Greków Labiryntem; liczne ruiny osiedli z czasów ptolemejsko-rzymskich; odkryto tu znaczną liczbę greckich i egipskich papirusów o rozmaitej treści oraz tzw. portrety fajumskie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia